Reizen door gevaarlijk gebied (III)

Vervolg El Arish (deel III)

Eerste nacht

De chalet ziet er van binnen als volgt uit: woonkamer met tafel en stoelen, een zitbank en een groot tv-scherm aan de muur. Twee slaapkamers, aparte keuken, badkamer en toilet (na schoonmaak nog steeds smerig). Een klein halletje bij de voordeur met prima hang- en sluitwerk.

De terrasdeur aan de achterkant is een ander verhaal, want die hangt wél los en ook de ramen sluiten niet goed. Voor het slapen gaan proberen we de deur zo goed en zo kwaad als het gaat in z’n voegen te wrikken en af te sluiten met een metalen schuifslotje. Dat lukt maar half, want terwijl ik op de bank nog wat zit te lezen, waait de deur steeds open en kijk ik naar buiten in het stikdonker en hoor ik de onstuimige zee. Ik voel me niet op m’n  gemak, er hangt iets onbestendigs in de lucht. Maar ik stel mezelf gerust met de gedachte dat Halil in de buurt is. Hij is dan wel erg mager en iel en ik kan niet goed inschatten waartoe hij in staat is als iemand kwaad met me wil, maar hij vormt een buffer tussen mij en de vijandige buitenwereld.

Het spookt

De volgende ochtend loop ik de woonkamer in en er is iets veranderd, maar wát? Mijn boek ligt op de bank zoals ik het achterliet, mijn openstaande koffer slordig op de vloer met alles er nog in. De terrasdeur staat open en zwiept in de wind, alsof het spookt, maar dat was de avond ervoor ook al. Maar dan zie ik ’t: de onaangebroken blikjes bier en cola op de salontafel staan nu opengeklikt en leeggedronken. De lege asbak is nu vol. Ik overzie de eettafel waarop ik mijn persoonlijke spullen had gelegd: paspoort, portemonnee, reisdocumenten en mobiel, die liggen er nog steeds, maar mijn laptop, een prachtige lichtgewicht, 7 uur zonder stroom kunnende Acer van € 1100,00 – is verdwenen.

De kat op het spek binden

Ik trommel Halil uit z’n bed, waarom heeft hij nondeju niets gemerkt? Hij ként El Arish op z’n duimpje, hij moet toch iets hebben voorvoeld, mensen in de buurt hebben gezien die er niet hoorden, vreemde geluiden? Ik wijs de vinger ook naar mezelf. Ik zat op het terras met een glimmende laptop en dat is de kat op het spek binden. Laptops zijn ongeveer het meest geliefde en verhandelbare object in Egypte.

We doorzoeken de chalet grondig op meerdere vervreemdingen, maar het blijft gelukkig bij mijn laptop. En eigenlijk ben ik de dief erg dankbaar dat ie niet véél méér heeft meegenomen, want hij heeft er de tijd voor genomen, gezien het uitgebreide roken en drinken. Ik kom er nog genadig van af.

Halil gaat wel meteen naar de eigenaar om melding te doen van de vermissing. Maar we vertrouwen de man geen van beiden. Misschien heeft hij de laptop wel gestolen? Of anders wel een schimmige buurman met veel kinderen die mij de vorige dag hebben bekeken en nu zijn verdwenen. De luiken zijn in ieder geval dicht. We zullen het nooit weten. Waarom we er niets van hebben gemerkt is wel te verklaren: de harde wind raast door het huis en draagt een zilte zeelucht mee naar binnen en dan is er ook nog het oorverdovende geluid van de branding.