Een muur om de Sinaï

Ik wilde nog een lollig stukje schrijven over mijn belevenissen in de Sinaï. Maar na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Egypte van de afgelopen dagen heb ik daar geen zin meer in. Bij terroristische aanslagen kwamen vele Koptische kerkgangers om het leven in Caïro en Alexandrië. De daden zijn opgeëist door Islamitische Staat.

Kopten

Kopten zijn erfgenamen van de eerste christenen, een geloofsgemeenschap ouder dan de Islam. Bekende woestijnmonniken zoals de heilige Augustinus en de heilige Athanasius (4e eeuw n.C.) leefden als heremieten in de woestijn in een sfeer van zelfkastijding, meditatie en spiritualiteit. Zo hoopten zij dichter bij God te komen. Later speelden zij een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de Katholieke Kerk. Egypte heeft dus álles te maken met het christendom. Egypte heeft het geloof uitgevonden. Dat christenen het nu moeten ontgelden is verschrikkelijk en getuigt van gebrek aan historisch besef.

Hoe verder?

Betere tijden: President Sisi spreekt Kopten toe. Iedereen vrolijk.

Hoe dit verder moet weet niemand. Op de foto zien we president Sisi met enkele Kopten in betere tijden. Toen ontmoette men elkaar nog, misschien beloofde Sisi wel bescherming? Honderden Kopten zijn inmiddels op de vlucht geslagen (waar naartoe?) en de Sinaï staat op het punt een kalifaat te worden van IS. Trump roert ook in deze pot smurrie: hij stelt voor om op het schiereiland een Palestijnse staat te vestigen. Dat zijn dan twee vliegen in één klap: een Palestijnse staat samen met het kalifaat van IS. Een grote muur erom heen en iedereen happy. Of toch niet? Neen, want de bedoeïenen doen niet mee, die willen los van Egypte en Israël, los van welke grootmacht dan ook. Een autonome staat, met losse stamverbanden waar de sjeiks het voor het zeggen hebben. Zo doen ze het al eeuwen, met groot succes.

Onderwijl

Kan ik nog onbezorgd drank kopen bij Maurice (christen) in zijn dranken-loods in Nuweiba? Een ongeluk komt nooit alleen, maar de weg naar zijn loods is wel op een hele typische manier gebarricadeerd en heeft met IS niets te maken. Wel met de aanleg van betonnen damwanden die bij stortbuien het regenwater naar zee moeten leiden.

De weg naar Maurice door een wadi (droog rivierbekken)

Hiertoe is een zwarte betonnen muur opgetrokken dwars over de weg, waartegen je je in het donker te pletter rijdt. Er zijn geen waarschuwingstekens, géén knipperlichten, géén verkeersregelaars, de weg houdt simpelweg op te bestaan. Ik was al gestopt met me nog ergens over te verbazen, maar dit slaat alles. Daarom kruip ik nooit zelf achter het stuur. Verkeersregels zijn er niet, iedereen doet maar wat en geeft alle obstakels aan elkaar door. Sabah: ‘Everybody knows this wall is here. We drive around it. As simpel as that.’ We komen veilig aan bij Maurice en Sabah blijft met draaiende motor op me wachten als ik m’n fles rode Obelisk ga kopen. Twee flessen dit keer, je weet maar nooit.

Tot zover