De zon gaat op en de zon gaat onder

Schoonheid die mij iedere ochtend treft: de opkomende zon achter de bergen van Saoedi Arabië. De Rode Zee is hier ongeveer achttien kilometer breed tussen de Sinaï en het Arabisch Schiereiland. En soms lijkt de overkant zo dichtbij dat ik denk het zwemmend te kunnen bereiken. En waarom ook niet? In de Bijbel staat dat Mozes zijn volk Israël door de Rode Zee leidde naar het Beloofde Land en als je hier bent wíl je dat ook….je wilt naar de overkant.

De schoonheid blijft de hele dag in stand, ook en vooral als de zee verzonken is in een mistige, vochtige atmosfeer en de diepte onpeilbaar.

febr 2016 023

De Rode Zee op het midden van de dag, de lucht is vochtig.

De zee inlopen is geen probleem, maar na zo’n honderd, tweehonderd meter val je abrupt in de diepte van het koraal – duikbril op – waar de overvloed aan kleur, vis en gesteente je visie op een zinvol bestaan in de war brengt. Ik ben de lokale bevolking dankbaar dat de zee niet wordt verstoord door speedboten, visvangst met sleepnetten of zeescooters. Toen ik de buurman/visser onlangs sprak nadat hij de ochtend vissend in zijn bootje had doorgebracht zonder iets te vangen, vertelde hij mij een gelukkig mens te zijn, want hij was omringd geweest door dolfijnen.

De avond valt

2016-02-15 16.01.46

De zon verdwijnt achter de bergen in de Sinaï

 

Wanneer de zon achter de bergen is verdwenen en de hitte van de dag ruimte maakt voor de verkoeling van de avond, kun je nog een uurtje lezen zonder kunstlicht. Daarna moet er een lampje aan of kaarslicht. Óf – en dat is een domper op de dag – muggen komen je leven verstieren.  Maar daarover heb ik al eerder geschreven (zie: muggen).

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *