Kamelentocht zonder kameel

Eén van mijn laatste reisjes door de bergen was met Ibrahim (14) en zijn kameel. Ibrahim werd op pad gestuurd door zijn opa, die in mij een geschikt oefenproject zag voor zijn kleinzoon. Voor Ibrahim was ik toerist nummer één, maar behoorlijk gepokt en gemazeld en bereid me over te geven aan onvoorziene wendingen en gebeurtenissen die er ongetwijfeld aan zaten te komen. Dag één was direct raak: terwijl we thee dronken in de schaduw van de bergen viel Ibrahim in slaap en zijn kameel ging ervan door. Een drama, want de toorn van opa hing als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd.

De kameel kwam na een lange zoektocht weer boven water, opa hoefde niets te weten en het zelfvertrouwen van Ibrahim groeide met het uur. De volgende dag trekken we door diepe kloven en stevige zandverstuivingen. Ik óp de kameel en Ibrahim loopt ervoor. Ik vraag hem: ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ waarop hij antwoordt ‘veertien’.  ‘Ach, ik dacht jonger, twaalf.’ We gaan zwijgend verder. Na een tijdje draait hij zich om, kijkt me aan en zegt  ‘én een half.’

20160408_145048-1

Ibrahim verzorgt zijn kameel

Ik was ontroerd en vergeten hoe belangrijk het is voor kinderen om ouder te lijken dan ze zijn. Ik denk er nu nog aan.

Op naar iets nieuws

Ik heb bij lange na niet alles opgeschreven over mijn avonturen van de afgelopen jaren in de Sinaï. Bijvoorbeeld te weinig over Halil, die niet graag de zee ingaat en áls ie dat al doet – op mijn aandringen – dan met zijn sokken áán! Hij draagt altijd sokken, warm of koud, dag of nacht. En over zijn verslaving aan sakkara, de drank die hem aan het huilen brengt.

photo

2014 met Sabah en Halil

Of over Maurice, die probeerde met een English Coffee House wat centen te verdienen, maar overging op verkoop van drank vanuit een loods in Nuweiba. Of over Hamdan, die mij over de telefoon liet horen hoe er in de straten van El Arish wordt geschoten. Over Hamdy al-Azazy, die ik in contact heb gebracht met Interpol over illegale orgaanhandel, maar het zelf liet afweten. En natuurlijk Achmed in Caïro, over hem had ik veel meer kunnen vertellen.

 

Samenvattend

Hoe rotzooien Egyptenaren hun leven toch bij elkaar? Na vele jaren Egypte begrijp ik er nog steeds niet veel van. Iedere keer als ik er ben voel ik hoe gewetensvol en empathisch iedereen met mij omgaat, terwijl ze zelf zoveel te verduren hebben.

Toch is dit voorlopig mijn laatste stukje over de Sinaï. Het is al weer een jaar geleden dat Hamdan overleed op 26 september 2015 en vooral hij was degene die mij daar hield. Alhoewel deze verklaring niet volledig is, omdat veel bedoeïenen mij daar hielden en die ik hoop te blijven bezoeken. Inshallah.

7 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *