In de voetsporen van Mozes

Sinaï 17 mei 2018

Het trieste nieuws van de afgelopen dagen over tientallen Palestijnen die zijn gedood en gewond geraakt door het Israëlische leger in Gaza sijpelt hier mondjesmaat binnen. Berichten hierover zijn beter te volgen vanuit Nederland dan vanuit het gebied waar ik me bevind, namelijk aan de golf van Akaba in Oost Sinaï, zo’n 50 km ten zuiden van Eilat.
Hier houdt men zich vooral bezig met de komst van Israëlische toeristen die vandaag en morgen worden verwacht vanwege de Joodse feestweek Sjavoeot.

Locatie van de berg die door Mozes beroemd is geworden

Dit feest – eigenlijk een oogstfeest (gerst en rogge) – gaat terug tot het bijbelse verhaal over Mozes die de stenen tafelen krijgt aangereikt door God op de berg Sinaï.

Ik ben er geweest

Hoe Mozes dit voor elkaar heeft gekregen mag zeker een wonder worden genoemd. Ik heb hetzelfde geprobeerd enkele jaren geleden en was ternauwernood in staat om de 2200 meter hoge en vooral stijle rotsberg te beklimmen. Met behulp van een kameel en ondersteuning van een jonge bedoeïenengids is het me gelukt. Na de nacht te hebben doorgebracht op de top in de vrieskou en in de ochtend de spectaculaire zonsopgang als een Godsgeschenk heb ervaren, verliep de afdaling in de brandende hitte als mijn persoonlijke Armageddon. Het kwaad heeft niet gezegevierd, maar een tweede keer zoals de dappere Mozes zich liet aanpraten door God vanuit een donkere wolk, gaat mij niet lukken.

High

Het schijnt trouwens dat Mozes ‘high’ was geweest boven op de berg en het complete Joodse volk met hem. Dat komt omdat er in de woestijn veel kruiden groeien met een hallucinerende werking. Dit zegt althans een professor in de cognitieve psychologie aan de Hebreeuwse universiteit van Jeruzalem.

Ramadan

Ramadan beeldend weergegeven als een romantisch sprookje

Feestdag of niet, vandaag is de ramadan begonnen. Vanaf zonsopgang tot zonsondergang geen eten, drinken of roken en seksuele onthouding voor de moslims. In de keuken van Yasmina zie ik Ibrahim en Sabah eten klaarmaken voor hun gasten. En ik vraag of ze dit zwaar vinden. ‘Neen’ zegt Sabah, ‘dit zijn we gewend. Misschien dat ik straks toch een beetje water drink. Maar het mag eigenlijk niet.’